Chapter (64)
ဒုကျောင်းအုပ်ကြီးချန်
လုရွှမ်က သူ့ခေါင်းကို လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ အခုနက စကားပြောနေတဲ့ လူက သူနဲ့အတူရှိနေတဲ့ သံလက်နတ်ဆိုး ဖြစ်နေသည်။
"အစ်ကိုလျောက် ဘာပြောစရာရှိလဲ မသိဘူး"
ခေါင်းဆောင်တျယ်လုံ တစ်ချက်ကြည့်၍ ပြန်မေးလိုက်သည်။
"အမိန့်မရှိဘူး! တစ်ချက်ရှင်းချင်လို့!"
သံလက်နတ်ဆိုးသည် မျက်နှာပေါ်တွင် အမူအရာ တစ်စုံတစ်ရာမရှိဘဲ ပြောလာ၏။
"ဝိညာဥ်ခုနှစ်မျိုးမှိုက ငါတို့ရှေ့မှာပဲ... ရှာမတွေ့သေးဘူး ဆိုပေမယ့် ပြောသင့်တာကို ပြောထားရမှာပဲ ရှာတွေ့ရင် ဘယ်လိုခွဲယူမှာလဲ? ပြီးတော့ မင်းတို့သံကြေးစားအဖွဲ့မှာ လူဒီလောက်များတာ လှည့်စားထားရင်တောင် ဖမ်းလို့မိမှာ မဟုတ်ဘူး"
"လှည့်စားမယ်? အစ်ကိုလျောက်က အရမ်းနောက်တာပဲ ကျွန်တော်တို့ သံကြေးစားအဖွဲ့က တည်ထောင်ထားတာ နှစ်မကြာသေးပေမယ့် အမြဲတမ်း နာမည်ကောင်းရှိတယ်... ဝိညာဥ်ခုနှစ်မျိုးမှိုက အဖိုးတန်ပေမယ့် ကျွန်တော်တို့ကို လှုပ်ရှားစေတဲ့အထိ မဖြစ်စေပါဘူး"
တျယ်လုံက ရယ်၍ ဆက်ပြော၏။
"ပြီးတော့ အစ်ကိုလျောက့်ရဲ့ ခွန်းအားကလည်း မသေးဘူးလေ....တိုက်ခိုက်ရင် အနိုင်ထက် အရှုံးက ပိုသာနေမှာပဲ မဟုတ်လား?"
"ဟားဟား မင်းတို့ မလုပ်ရဲဘူးကိုး" သံလက်နတ်ဆိုးက သူ့မျက်တောင်တွေကို လှန်လိုက်သည်။
"ဟမ့်!"
ဒါကိုကြားတော့ အဖွဲ့ထဲက တခြားအဖွဲ့ဝင်တွေအားလုံး ရုပ်ဆိုးတဲ့ မျက်နှာတွေဖြစ်ကုန်ပြီး တျယ်လုံက ဂနာမငြိမ်မှုကို ထိန်းဖို့ လက်ကို ဝှေ့ယမ်းပြီး
"ဘယ်လိုခွဲရမလဲဆိုတာ ငါစဉ်းစားပြီးပြီ... ငါတို့ရဲ့ သံကြေးစားအဖွဲ့မှာ အဖွဲ့ဝင် ၁၂ယောက် ရှိတယ်... မင်းတို့က သုံးယောက်... ငါတို့ ဝိညာဥ်ခုနှစ်မျိုးမှိုကို ဘယ်လောက်ပဲ ရပါစေ ငါတို့ 80% ယူမယ် ကျန်တဲ့ 20% ကို မင်းသုံးယောက်ကို ခွဲပေးမယ်"
"လူဆယ့်ငါးယောက်မှာ သုံးယောက်က 20%... တရားမျှတတယ်!"
သံလက်ကောင်က ခေါင်းညိတ်ပြပြီး လုရွှမ်နဲ့ ကျင့်ကျန့်ဝမ်း(ရွှေလှံလူသား) ကို လှည့်ကြည့်လိုက်ပြီး မျက်ခုံးပင့်ကာ
